Albowiem królestwo niebieskie podobne jest do gospodarza, który wyszedł wczesnym rankiem, aby nająć robotników do swej winnicy. Umówił się z robotnikami o denara za dzień i posłał ich do winnicy. Gdy wyszedł około godziny trzeciej, zobaczył innych, stojących na rynku bezczynnie i rzekł do nich: „Idźcie i wy do mojej winnicy, a co będzie słuszne, dam wam”. Oni poszli. Wyszedłszy ponownie około godziny szóstej i dziewiątej, tak samo uczynił. Gdy wyszedł około godziny jedenastej, spotkał innych stojących i zapytał ich: „Czemu tu stoicie cały dzień bezczynnie?” Odpowiedzieli mu: „Bo nas nikt nie najął”. Rzekł im: „Idźcie i wy do winnicy!” A gdy nadszedł wieczór, rzekł właściciel winnicy do swego rządcy: „Zwołaj robotników i wypłać im należność, począwszy od ostatnich aż do pierwszych!” Przyszli najęci około jedenastej godziny i otrzymali po denarze. Gdy więc przyszli pierwsi, myśleli, że więcej dostaną; lecz i oni otrzymali po denarze. Wziąwszy go, szemrali przeciw gospodarzowi, mówiąc: „Ci ostatni jedną godzinę pracowali, a zrównałeś ich z nami, którzyśmy znosili ciężar dnia i spiekoty”. Na to odrzekł jednemu z nich: „Przyjacielu, nie czynię ci krzywdy; czy nie o denara umówiłeś się ze mną? Weź, co twoje i odejdź! Chcę też i temu ostatniemu dać tak samo jak tobie. Czy mi nie wolno uczynić ze swoim, co chcę? Czy na to złym okiem patrzysz, że ja jestem dobry?” Tak ostatni będą pierwszymi, a pierwsi ostatnimi”. (Mt 20,1-16)

Z powyższego fragmentu ekonomia aż się wylewa. Na pierwszy rzut oka można dostrzec aż pięć różnych koncepcji i teorii. Pierwsza z nich to instytucja rynku pracy. W przypadku ewangelicznym jest to tradycyjny rynek, na którym gromadzili się najemnicy szukający zarobku i przychodzili przedsiębiorcy szukający rąk do pracy. Dziś rynek ten wygląda nieco inaczej, chociażby jak urząd pracy lub portal internetowy, jednak różni się wyłącznie formą. Wychodząc z tego spostrzeżenia łatwo trafiamy na kolejne, czyli na już skonkretyzowaną formę rynku – monopson. Monopson to forma dowolnego rynku (w tym przypadku pracy), w którym istnieje jeden odbiorca danego dobra i wielu jego wytwórców (odwrotnie niż monopol – jeden producent, wielu kupujących). Przykładowo możemy sobie wyobrazić, że w danym kraju istnieje jedna państwowa firma skupująca zboże od tysięcy rolników. Dzięki temu, ma ona pozycję dominującą – może dyktować ceny i warunki transakcji pojedynczym rolnikom. W przypowieści taką pozycję ma
gospodarz – jest wielu chętnych do pracy, ale tylko on chce zatrudniać. To on ma dominującą pozycję w negocjacjach z pojedynczym najemnikiem. Trzecia i czwarta koncepcja jest nieco głębiej schowana w tekście. To starcie różnych form gospodarki – obostrzona wieloma przepisami (socjalistyczna) i dużo swobodniejsza (wolnorynkowa). Na pierwszy rzut oka gospodarz (Bóg) jest lekko socjalistyczny, bo daje wszystkim po równo. Zauważmy jednak, że nie jest tak do końca. Bóg zrównuje ich wszystkich wyłącznie z własnej niczym nieprzymuszonej woli. Obdarza ich po równo wyłącznie ze swej dobroci. Jest to na wskroś „wolnorynkowe”. Mógłby im zaproponować dowolną kwotę, ale z miłości wyzbywa się swojego majątku na rzecz innych. Ostatnia z koncepcji to asymetria informacji. Możemy ją zaobserwować w zachowaniu pracowników zatrudnionych najwcześniej. Asymetria informacji polega na tym, że negocjacje nie są do końca efektywne (udane) dla jednego z uczestników, ponieważ jedna strona posiada więcej informacji niż druga. W tym przypadku gospodarz prawdopodobnie wiedział, że wyjdzie po kolejnych najemników i że zapłaci im tyle samo, co pierwszym. Gdyby oni także wiedzieli, to prawdopodobnie żądaliby większej zapłaty, albo wyszliby na rynek pod koniec dnia, żeby za tego samego denara wykonać znacznie mniejszą pracę. Gospodarz miał więc większą wiedzę i dzięki temu przewagę negocjacyjną!

Ten fragment Ewangelii jest jednym z kilku przesiąkniętych naukami ekonomicznymi. Widzimy na jego przykładzie, jak daleko w historii sięgają zasady ekonomii i jak mocno zakorzenione są w naturze człowieka. Widzimy też jak „wolnorynkowy” jest Bóg. Przeciwstawia się narzucaniu sobie woli innych (w tym przypadku najemników w sprawie „sprawiedliwej płacy”) i wynagradza tak, jak sam chce i na ile pozwala mu jego pozycja rynkowa.